Według mnie najlepszy jest sens tego filmu. Czasem czuję się takim Janem. Przychodzą do mnie ludzie mówią o swoich problemach, tajemnicach itd,, staram się im pomóc, jakoś poradzić, coś załatwić, a sama nie kiedy nie umiem sobie poradzić z własnymi problemami. Gubie się w tym wszystkim.

Postać Jana jest z jednej strony jest bardzo pozytywna, ale z drugiej strony żałosna (nie mówię w tym sensie jak teraz się mówi: "Jesteś żałosny(a)!"). Słucha tych ludzi, stara się pomóc im, ale nie umie ułożyć sobie własnego życia. Żona, była żona, kochanka. Syn dla niego niemal nie istniej... Smutne. Szkoda mi niego jak oglądam ten film. Szara rzeczywistość i masa problemów na prawdę umie gnieść. Zazwyczaj tak to właśnie jest, że człowiek wie jak pomóc innym, ale sobie nie zawsze.

Wilhelmi był mistrzem w swoim fachu. Jeden z najlepszych aktorów XX wieku. Szkoda, że już nie żyje.

Halo... Haloo!

Dobre kino i co najważniejsze dla mnie w filmie: Dające do myślenia.